რა იქნებოდა, დავბადებულიყავი მიქელანჯელოსავით ერთდროულად რამოდენიმე ტალანტით დაჯილდოებული! ეს აზრი მოძრაობის თეატრის ბოლო წარმოდგენაზე დამებადა. სპექტაკლს ,,ინტრო” ერქვა. რატომ, ჯერ არც გამირკვევია, მერე გავარკვევ, აქ მხოლოდ იმ განწყობის გადმოცემას ვლამობ, მოძრაობის თეატრმა რომ მისახსოვრა... მოკლედ, იმდენად მრავლისმომცველი და ბევრი ტალანტის შემკრები აღმოჩნდა წარმოდგენა, რომ ერთდროულად მომინდა, ვყოფილიყავი აკრობატი, ტანმოვარჯიშე, მომღერალი, მუსიკოსი, მოცეკვავე და კიდევ არ ვიცი... ერთი სიტყვით უნივერსალი მსახიობი... ხო, კიდევ: პროფესიონალი ფოტოგრაფი ან კინორეჟისორიც მინდოდა ვყოფილიყავი, რომ ასე დეტალურად გადმომეცა ის, რისი თქმაც უსიტყვოდ მოინდომა სპექტაკლის ავტორმა. გასაკვირი არც ის უნდა იყოს, რომ დიდი სურვილი გამიჩნდა, გამეხსენებინა ჩემი ძველი პროფესია, ჟურნალისტობა, რომ მომეყოლა ყველა აქაურ არტისტზე, ყველა აქაურ უნიკალურ მომენტზე, ყველა მუსიკოსზე ანუ აქაურ ,,არანორმალურზე”. ,,ნორმალური” კი აქ არავინ მეგულებოდა (ხუმრობით)...

იქნებ ეს არანორმალურობაა გამოწვევას რომ ჰგავს და იზიდავს მაყურებელს. იქნებ ეს იყო ის, რამაც ამ თეატრში ჯერ კიდევ კასტინგის გამოცხადებისას მიმიყვანა. თეატრის შენობის მშენებლობა ჯერ არც ჰქონდათ დასრულებული. მსახიობებს ეძებდნენ, მე კი არც მსახიობი ვიყავი, არც აკრობატი, არც მომღერალი... სხვა გზა არ იყო, რაღაც უთქმელი კი დამრჩა, მაგრამ სახლში დავბრუნდი. მერე კი გამოვუტყდი თავს, რომ თეატრის ნამდვილი მაყურებელი-ქომაგი ვიყავი. არც ეს იყო ცოტა...