თბილისიდან სამხრეთ-დასავლეთის მიმართულებით აღმართს მიუყვება მიხვეულ-მოხვეული გზა, რომელიც,

გასცილდება თუ არა თბილისის საგარეუბნო სააგარაკო ადგილებს - ოქროყანას, შინდისსა და ტაბახმელას,

მთის კლიმატურ კურორტ კოჯორში ადის. ამ გზის სიგრძე თბილისის ცენტრიდან 16 კილომეტრია,

საცალფეხო ბილიკით კი მთაწმინდიდან კოჯრამდე მანძილი 7 კილომეტრამდე მცირდება. ახლანდელ კოჯორს ძველად აგარანი ერქვა, მის მიდამოებში აღმართულ ქართველ მეფეთა საზაფხულო სადგომს კი - აგარათა ციხე (დღეს _ კოჯრის ციხე). ტოპონიმი `კოჯორი მოგვიანებით გაჩნდა. მკვლევართა ერთი ნაწილი მას სიტყვა ქოჩორს  უკავშირებს, რადგან მაშინდელი კოჯრის პლატო დაფარული იყო ტყეებით და ქოჩორს წააგავდა; არსებობს მეორე ვერსიაც, რომლის მიხედვით კოჯორი უკავ- შირდება კოჯორას (დაკოჟრილს)  ადგილობრივი

რელიეფი თითქოს მართლაც დაკოჟრილია. კოჯორში გაბატონებული მთის კლიმატი ხელს უწყობს ორგანიზმის საერთო ტონუსის აღდგენას და დაავადების მიმართ წინააღმდეგობის უნარის გაძლიერებას. განსაკუთრებით თვალსა-ჩინოა ეს გავლენა მცირე ასაკის ბავშვებზე. ძველად, როდესაც თბილისის მიდამოები ჯერ კიდევ მდიდარი იყო მწვანე ნარგავებით, ტყეებითა და ბაღებით და ქალაქშიც ზაფხულობით უფრო გრილოდა, მხოლოდ თბილისელთა შეძლებული ნაწილი გადიოდა საგარეუბნო სააგარაკო ადგილებში. მაშინ ასეთ ადგილებად მიიჩნეოდა დღეს უკვე ქალაქის საზღვრებში მოქცეული ორთაჭალა, კრწანისის ბაღები, გლდანი, შინდისი, ტაბახმელა, წავკისი, დიღმის ბაღები, ოქროყანა, წყნეთი და კოჯორი. მათ შორის განსაკუთრებული უპირატესობა ჰქონდა ქართველ მეფეთა საზაფხულო აგარაკად ცნობილ კოჯორს, სადაც XIX საუკუნეში ზაფხულობით თვით კავკასიის მეფისნაცვალი ისვენებდა სხვა მაღალი წოდების

პირებთან ერთად.