წალენჯიხის მუნიციპალიტეტი მდებარეობს სამეგრელოს და ზემო სვანეთის საზღვარზე, მდინარეების - ენგურისა და ჭანისწყლის ხეობაში. ტოპონიმი წალენჯიხა  უძველესი კოლხური ტომის  ჭანების სახელიდან (მეგრ. ჭანის ჯიხა,  ჭანის დიხა – ჭანის ციხე, ჭანის მიწა) წარმოდგება. მუნიციპალიტეტის ტერიტორია

უძველესი დროიდან ყოფილა დასახლებული. შუა საუკუნეებში წალენჯიხა სამეგრელოს მთავრების, დადიანების რეზიდენცია, სასახლე, განძთსაცავი და საგვარეულო სამარხი იყო, X საუკუნის წალენჯიხის მაცხოვრის ფერისცვალების სახელობის საკათედრო ტაძარი კი - დადიანების საგვარეულო ეგვტერი.

წალენჯიხა გამორჩეულია უმშვენიერესი ლანდშაფტით და ბუნებრივი ღირსშესანიშნაობებით. რეკრეაციული რესურსებიდან მნიშვნელოვანია საკურორტო ადგილი სქური, რომელიც წალენჯიხიდან 15 კმ-ში, მდინარე აბანოსღელის (ჭანისწყლის მარცხენა შენაკადი) ხეობაში მდებარეობს. ისტორიულად ამ ადგილს თავდაცვითი ფუნქცია ჰქონია: მას იცავდა კლდეკარი (კლდეებს შორის ვიწრო გასასვლელი), რომლის ჩაკეტვის შემდეგ

მოსახლეობა დაცული იყო მომხდური მტრისგან. ხეობის ტერიტორიაზე დღეEმდეა შემორჩენილი რამდენიმე თავდაცვითი ნაგებობის - ციხისა და საყარაულო კოშკის ნანგრევები. სქურის მინერალური წყლები XIX ს-ის 70-80 წლებში მწყემსებს აღმოუჩენიათ. მათ შეუმჩნევიათ, რომ პირუტყვი ხშირად გვერდს უვლიდა მდინარის წყალს და წყაროს ეტანებოდა. გლეხები, რომელთა მიწაზე წყარო გაედინებოდა, საგულდაგულოდ ცდილობდნენ ამ ფაქტის დამალვას, რადგან ეშინოდათ, თავადებს მიწა არ ჩამოერთმიათ. წყლის სამკურნალო თვისებების შესახებ ხალხმა მოგვიანებით მაინც შეიტყო და სქური სულ მალე ბალნეო-კლიმატურ კურორტად იქცა. წლების განმავლობაში აქ ათასობით ადამიანი გადიოდა სარეაბილიტაციო კურსს. ფუნქციონირებდა მინერალური წყლების ჩამომსხმელი ქარხანა, რომელიც წელიწადში 5 მილიონ ბოთლ მინერალურ წყალ სქურს აწარმოებდა. ამჟამად საკურორტო ინფრასტრუქტურა რეაბილიტაციას საჭიროებს.